Zeist

Met veel genoegen kijk ik terug aan de activiteiten waaraan ik vorig jaar november had deelgenomen voor de Maaltijd van Zeist, dat gewijd was aan het thema van  “de toekomst”. Aan de gesprekken die ik had met inwoners van Zeist, een debat met scholieren van het Jordanlyceum op een aantal stellingen en een kringgesprek met een aantal leerlingen op een basisschool waar dezelfde stellingen terugkwamen. Of ze hier over twintig jaar ook nog zouden wonen, of in Zeist veel meer woningen gebouwd zouden moeten worden, ook als dat ten koste zou gaan van het groen, en of het goed is om in Zeist meer werkgelegenheid te creëren, ook als dat zou betekenen dat de bereikbaarheid van Zeist dan mogelijk verslechtert.

En nee, niet iedere scholier zag zich over twintig jaar nog in Zeist wonen, niet iedereen wilde groen opofferen voor meer woningen of extra windmolens en veel scholieren vonden dat Zeist niet nog drukker moest gaan worden met verkeer, zoals het nu is zou het nog net te doen zijn.

Wat voor scholieren geldt, gaat ook op voor oudere bezoekers of inwoners: over de toekomst van Zeist bestaan binnen de verschillende thema’s verschillen van inzichten. Verschillen die alles te maken hebben met de keuzes die voor de toekomst gemaakt moeten worden op het gebied van wonen, verkeer, werkgelegenheid, duurzame energie, het groen en het sociale vraagstuk van aan wat voor samenleving we in de toekomst precies moeten bouwen. Gaat het dan om een samenleving waarin mensen zo lang mogelijk zo zelfstandig mogelijk kunnen leven, of een die meer in de richting gaat van een vorm waarin juist meer ruimte moet komen voor specifieke woon- en zorggroepen, om op die manier ook iets te kunnen doen aan een ander sociaal vraagstuk: dat van de eenzaamheid van vooral, maar zeker niet uitsluitend, ouderen.

Het voorliggende boek biedt een mooie weergave van datgene wat mensen bezig houdt, wat mensen belangrijk vinden als het gaat om de toekomst van Zeist. Ik denk dat we daar als raad niet alleen voor dit jaar, maar voor een veel langere periode inspiratie uit kunnen putten. Aan ideeën over wat in Zeist nog beter zou kunnen, de dromen die mensen hebben als het gaat om de toekomst van Zeist. Maar als we het hebben over dromen,  hebben we het dan niet over persoonlijke fantasieën die per definitie ver afstaan van de werkelijkheid? Bestaat er niet een grote kloof tussen droom en de verwerkelijking daarvan in een concreet plan, staan er niet “tussen droom en daad wetten in de weg en praktische bezwaren”, zoals Willem Elsschot ooit dichtte?

Welnu, het Toekomstboek duiden als alleen een weergave van waar inwoners van Zeist over zouden dromen,  als weergave van een onrealistisch of praktisch onuitvoerbaar idee, zou onrecht doen aan precies datgene wat er allemaal is opgehaald aan ideeën, en dus onrecht doen aan al die mensen die hun droom met ons hebben gedeeld. Want het gaat hier niet om utopische ideeën of idealen, in de zin dat je kunt dromen van een wereld, of in ieder geval een plek op aarde, zijnde onze gemeente Zeist, waar de toekomst er een zal zijn van de afwezigheid van geweld op straat, overlast van buren of een totaal opgelost woningtekort. Maar het gaat hier om dromen die, een uitzondering misschien daargelaten, goed realiseerbaar zouden zijn. Waarbij  het dan uiteindelijk  aan de raad is om keuzes te maken. Op een aantal moeilijke dossiers zal dat dit jaar gaan gebeuren. Laat dit boek daarbij inspiratiebron en leidraad zijn. Laat de mooie tekeningen die de jongste kinderen gemaakt hebben, en als oogstrelende miniaturen bij een oude tekst dit toekomstboek zo in beelden verrijken, ons eraan herinneren dat de toekomst van Zeist ook een toekomst is voor de kinderen en jongeren die in onze gemeente nu opgroeien.

Laat ik tot slot enkele punten noemen, welke genoemd worden zowel in het Toekomstboek als in het verslag van de luisterpaalgesprekken met inwoners naar voren kwamen. Punten waar we direct mee aan de slag zouden kunnen gaan en snel te realiseren zijn.

Zo kan de gemeente iets doen aan veilige fietsroutes voor scholieren, bijvoorbeeld in de omgeving van de Breul, waar tijdens gesprekken met scholieren bleek dat veel van hen zich onveilig voelen als ze in het donker over onverlichte fietspaden moeten fietsen. Daar zou dus wat aan gedaan moeten worden. En, om nog even bij de jongeren te blijven, veel van hen missen ontmoetingsplekken in de wijk. In de aandacht die er is om in alle wijken  voldoende ruimte te maken voor speeltuintjes en trapveldjes, voelen zij zich vaak vergeten. Ik zou het college dan ook willen oproepen hierover met de jongerenraad het gesprek aan te gaan.

Als laatste actiepunt zou ik willen inbrengen een betere busverbinding voor Den Dolder die ook in de avonduren naar Zeist gaat. Weliswaar gaan we als gemeente niet direct over het openbaar vervoer, maar dat ontslaat ons als gemeente nog niet van de plicht om wel met de provincie hierover om tafel te gaan en tot een oplossing te komen voor deze slechte bereikbaarheid van Den Dolder.

David Tompot