Zeist

Voorzitter, begin vorige week had ik, met veel anderen in Nederland, last van de griep.  En donderdagavond leek het opnieuw te beginnen. Ik rilde weer. Maar voorzitter, dat kwam omdat ik keek en luisterde naar een uitzending over de ouderenzorg. Over de mantelzorgers, die met alle macht hun zorg-geven willen volhouden. Maar er wel aan onderdoor gaan. Over de massale ontslagen van zorgmedewerkers. En over de risico's van het  “iedereen moet langer thuis wonen” en de zware bezuinigingen op de hele zorg.

Voorzitter. Ik ril niet zozeer van die verhalen. Maar meer van de onmacht, die daarvan uit gaat. Die ik steeds meer hoor en die we ook heel vaak terug horen als het “geen vertrouwen meer hebben in de politiek”.

Mensen zijn niet stom. Laatst was ik in gesprek bij de Binnenhof met een bewoner. “Mijnheer”, zei deze dame tegen me, ”er is niks meer voor ons hier. We moeten grote bedragen betalen aan zaalhuur als we iets willen ondernemen samen”. Ook vertelde ze me, dat ze wel gezamenlijk koffie kunnen drinken, maar dan voor bijna 2 euro per koffiekopje.

Die eigen kracht hebben niet alle ouderen, voorzitter.

Misschien zou het wel goed zijn dat we als raad ook netjes dat bedrag steeds betalen in een potje als we koffie nemen. Als solidariteit! 

“En”, vertelde die dame me verder, “we mogen wel gratis in de zaal, als we dan maar meteen een aantal uur zorgen voor de gehandicapten van Abrona. Maar dat kunnen we helemaal niet, daar zijn we niet bekwaam in. En daarbij, wij zijn allemaal ook heel flink op leeftijd”.

Ik kan haar geen ongelijk geven. Voorzitter, hoever moet die participatie gaan. Waar ligt de grens voor dit “heitje voor een karweitje” beleid bij B&W?

Voorzitter, nog een opvallend verhaal. Op de jaarlijkse huurdersdag van de woonbond kwam minister Blok het startsein geven voor de week van de energiebesparing. “ook u kunt uw steentje bijdragen, weet u wel hoeveel u kunt besparen als u de verwarming een graadje lager zet”. Vanuit de zaal kwam de reactie: “Mijnheer Blok, hoe kan ik besparen daarop, als ik de verwarming helemaal niet aanzet. Omdat ik dat niet meer kan betalen”. Voorzitter, vraagt u het maar na bij Cees Grimbergen als u mij niet gelooft.

Op de vraag over dat soort problemen vanwege armoede nam minister Blok dat woord, armoede, niet in de mond. Ook niet toen Cees hem daat tot twee maal toe direct naar vroeg. “u wilt het gewoon niet uitspreken, toch?”.

College, is er armoede in Zeist en hoe gaan we dat oplossen?

Voorzitter, de politiek is niet meer eerlijk tegenover de mensen, de politiek heeft geen vertrouwen meer in de mensen. Dat laten zo de landelijke kopstukken prachtig blijken. En dan moet heel die participatiesamenleving vanuit vertrouwen worden opgebouwd. Minder regels, was het toch? Beste college, hoe gaan jullie dat afgebroken vertrouwen weer opbouwen?

“Ja mijnheer Duquesnoy, leuk die landelijke zaken. Maar dit is Zeist!”

Klopt, maar de decentralisaties gaan naar alle gemeentes. De bezuinigingen treffen ook Zeist. En dus zullen ze de bewoners van Zeist gaan treffen.

In een gesprek met de directeur van de BIGA was die nog wel enthousiast over het aan het werk krijgen van zijn WSW-ers. Want de BIGA kent de werkgevers in en rond Zeist. “Wij snappen wat ondernemingen willen”. Maar zijn totale plaatje is helemaal niet positief. Want een wsw-er aan het werk betekent zeer waarschijnlijk een andere werkloze persoon. En dan nog de concurrentie met verplicht en onbetaald vrijwilligerswerk. Dat is een concurrentie, die geen werkloze makkelijk kan winnen.

College, hoe ziet u dat?

Voorzitter, onze begroting spreekt van een bruisend centrum met een economische vitaliteit. Waarbij we als gemeente ook een business-event jaarlijks moeten organiseren. En we willen inzetten om het Walkartpark bij het centrum te betrekken. Ambitieuze plannen die geld kosten. En waarop veel burgers niet zitten te wachten.

En dan heeft Zeist een bruisend centrum, maar nog steeds geen opgeknapte Clomp. En in dat bruisend centrum lopen onze inwoners verdwaasd rond, zij die naar hulp zoeken en het in hun eigen omgeving niet vinden. En het lukt hen niet om het vangnet te vinden. College, weet u zeker dat u voldoende reserve heeft om de hele bezuiniging van de decentralisatie op te vangen, zodat we niet verder dalen met onze hulp?

Het vangnet krijgt grote mazen. Kan dat echt? Ja voorzitter.

Enkele weken terug stond ik nog in gesprek met een genezen inwoner van Zeist. Hij was ooit de eerste, die een aangepast vervoermiddel kreeg van de gemeente. De toenmalige burgemeester en wethouder stonden maar wat trots in de krant. En met de ouderdom kwam toen de genezing, tenminste volgens de nieuwe keuringen van de gemeente. En dus is hij zijn aangepaste vergunning en invalide parkeerplaats voor zijn huis kwijt.

Zo komt de gemeente er wel, zo kun je flink bezuinigen. College, is dit de manier, om nu al te bezuinigen op de zorg? Worden onverklaarbare gezondverklaringen de sleutel tot onze bezuinigingen?

Voorzitter, in deze begroting zie ik wel dat we een kleine reserve open houden voor de decentralisaties en de bezuinigingen. Maar geen keuze om nu al voor het mogelijke risico de beslissing te nemen ook echt te putten uit reserves. Neen, het risco lijkt vooral voor de al door de bezuinigingen gedupeerde mensen. Dat moet niet de keuze zijn die we maken. College, neemt u geen veel te groot risico?

In de eerder genoemde tv-uitzending vertelde een hoogleraar in de ouderenzorg  het volgende: “Over een jaar bedenken we, wat zou nu een mooie oplossing zijn voor onze ouderen?.

En dan denken we “we brengen die ouderen bij elkaar, in een mooi gebouw, waar een aantal voorzieningen zijn en waar toezicht is”.

Voorzitter, de laatste zin in die uitzending: “Ja, we gaan die verzorgingshuizen nog missen, want dan moeten we opnieuw beginnen.”

Voorzitter, afbraak weer opbouwen is moeilijk, je kunt veel beter het afbreken niet doen. De afbraak door een regering van PvdA en VVD , daaraan moeten we niet meedoen in Zeist. Ook niet in onze begroting.