Zeist

Vandaag (27 mei 2011) weer met een paar strijdmakkers van Red de Postbode bij een vakbondsbijeenkomst over organising geweest. Dit keer in Utrecht. De Australische vakbondsman Michael Crosby hield een interessante lezing over de rol en het belang van vakbewegingen.

Eén belangrijk punt daaruit wil ik hier noemen. Stel je vraagt als organiser wat de werkers in een zeker bedrijf of vestiging willen, en dat levert een hele waslijst aan klachten op. Ben je dan als vakbond gehouden om die problemen aan te pakken? Voor mensen die de vakbond als een soort sociale ANWB zien, luidt het antwoord daarop: Ja. En wanneer de misstanden vervolgens niet worden opgelost, zegt men boos zijn lidmaatschap op. Deze consumentistische houding ziet echter één belangrijk punt over het hoofd, en dat is dat een vakbond zonder strijdbare leden niets kan! De organiser moet daarom vóórdat hij de beuk erin gooit, informeren wie van de klagers ook zelf de strijd aan willen gaan. Is dat maar een halve man en een paardenkop dan is een harde confrontatie met de baas zinloos, en gaat het feest vooralsnog niet door. Niet dat dan alles verloren is, maar de tijd is dan eenvoudig nog niet rijp voor het grotere werk. Men zal de strijdbaarheid op de werkvloer dan eerst door kleinschalige acties (petities, flyeren, buttons, e.d.) moeten opbouwen. Voor Red de Postbode is dit een lastig punt, omdat er voor de “vaste krachten” steeds minder tijd rest.

Bart van Donselaar